Daisy Liong A Kong kreeg de Commandeur in de Orde in de Gele Ster, de hoogste onderscheiding, van de Republiek Suriname voor zijn verdiensten in de voetbalwereld.
Door Daisy Liong-A-Kong
Ik woonde aan de wagenweg straat 181 tegen over de Oranje School. Het was een groot erf met negen woningen. Ik woonde aan de straat kant, de andere woningen waren gebouwd tegen de grens van de buren met jongen die graag voetbalden. In het midden was er een lekker grote ruimte waar we met z'n zessen konden voetbalen.
Voetballen op blote voeten met een kousenbal
Elke dag voeltbalden wij met een tennisbal of een kousenbal, die we zelf hadden gemaakt. Van een oude kous gevuld met lapjes stof die wij bij de kleermaker hadden gehaald. Het was erg leuk. Op een gegeven moment wilden de andere kinderen op het erf ook spelen. Wij hadden een grotere plek nodig en verhuisden daarom naar de straat. De jongens uit de buurt zagen dat en sloten zich aan bij ons. Dat deden steeds meer jongens uit de buurt en zo werd de groep steeds groter. Wij voetbalden elke dag en steeds meer jongens uit de Keizer- en Gravenstraat sloten zich bij ons aan.
In die tijd bestond de verlichting uit lantaarn palen met lampen er in. Het waren korte ijzeren palen met gas lampen. Het kwam weleens voor dat de lampen door de bal kapot werd geschoten. Dat werd ons niet in dank afgenomen. De overheid heeft toen het straat voetbal verboden. Er waren echter geen jeugd terreinen waar je kon voetballen dus we bleven op straat voetballen en als opa Djoelie of de politie kwam, renden wij het erf op om te schuilen.
Bronsplein, het eerste Jeugd Voetbalveld in Suriname
Uiteindelijk kregenwij de gelegenheid om op het terrein van het Leger des Heils aan de Gravenstraat tot 4 uur in de middag te voetballen. Daarna mochten de ouderen tot 6 uur spelen. Niet lang daarna werd Bronsplein het eerste jeugd voetbalveld in suriname. Wij hebben ons toen aangesloten onder de naam Jong Atlas. Wat hebben wij daar leuk gevoetbald.
Captain van Team Hendrikschool
Daarna verhuisde ik voor wat het voetballen betreft naar de Hendrikschool. Een klein voetbalveld waar de leerlingen mochten voetballen tijdens de gymlessen. Het ministerie van onderwijs organiseerde toen een competitie tussen de mulo scholen. De gymleraar stelde mij aan als captain en ik mocht het team samenstellen. De meeste namen ken ik niet meer. Ik kan me wel de naam van de keeper, Ernst Blijert en de naam van de rechts buiten Eric Tjon Kie Sim wel herinneren. Het waren leuke en spannende wedstrijden.
Het allereerste doelpunt in het voetbalstadion van Moengo
In 1954, na mijn mulo school te hebben afgerond vond ik een baan in Moengo en voetbalde ik voor TGG. Dat stond voor Technische Goal Getters. Na enkele wedstrijden gespeeld te hebben werd ik geselecteerd voor het vertegenwoordigend elftal van moengo.
De Suralco bouwde toen een voetbal stadion voor de Moengo Sport Bond dat werd geopend met een toernooi. In dat toernooi werden Transvaal, Robinhood en Sonny Boys uitgenodigd. De eerste wedstrijd ging tussen Sonny Boys en Moengo. Hoe de wedstrijd ten einde is gekomen weet ik niet meer. Ik weet nog wel dat ik het eerste doelpunt in het stadion heb gescoord.
Nederland
In 1958 vertrok ik met een vriend naar Nederland. Op gegeven moment ging ik bij de Belastingdienst in Amsterdam werken. Een collega daar nam altijd een tennisbal mee zodat we tijdens het schaften konden voetballen. Ik deed vaak mee en daar hij zag mij wel zitten.
Betaald voetbal
Deze collega introduceerde mij bij zijn dorp vereniging en ik mocht meedoen met de competitie. Ik kreeg schoenen, een fiets en voor elke oefening fl2,50, voor een wedstrijd 5 gulden, gelijk gespeeld fl7,50 en voor een gewonnen wedstrijd 10 gulden. Dat was lekker meegenomen.
Toen ik te horen kreeg dat er twee voetbalvelden waren aangelegd in het Amsterdamse bos, kocht ik een voetbal om elke zaterdag met een paar vrienden te voetallen. Het nieuws verspreide zich snel en binnen niet al te lange tijd waren er meer dan 20 man daar om elke zaterdag te voetballen.
Oprichting Real Sranan
Toen stelde ik voor om een club te beginnen. Iedereen vond het een goed idee. Samen met een vriend heb ik toen een etage gehuurd aan de stadhouderskade 26. Ik nodigde allemaal uit voor een vergadering. Op die vergadering werd het besluit genomen om de vereniging op te richten onder de naam Real Sranang en om een bestuur samen te stellen onder voorzitterschap van Dipo Bruma, de oudere broer van Eddy Bruma.
Intussen was de tijd aangebroken dat ik mijn studie moest beginnen waardoor ik geen tijd meer had om zaken zoals statuten verder in orde te maken.
De uitnodiging voor semi-prof voetbal
Op de school voor Tropische Landbouw waren ook enkele Surinamers. Die hadden een band genaamd suriname Bongo Boys. Ze deden ook mee aan voetbal en basketbal. Jaarlijks was er een competitie onder de hoge scholen uit de buurten.
Voor het voetballen werd ik als captain benoemd. Het waren leuke wedstrijden. Op gegeven moment vond de gymleraar dat mijn voetbal niveau goed genoeg was voor semi prof voetbal. Hij bracht mij toen naar een training van go ahead. Ik vond het niet geweldig en ben niet meer geweest. Ik voetbalde toen voor u.d.in deventer.
Terug naar Suriname
Na mijn studie in 1964 keerde ik terug naar Suriname en ging in dienst bij de S.M.L, Stichting Machinale Lanbouw, te wageningen. Ik was aangenomen als Assistent Bedrijfsleider. Daar werd ik lid van Alleman, een voetbalclub van leiding gevenden.
Nadat ik in 1982 verhuisd was naar Paramaribo werd ik in 1989 voorzitter van de voetbalclub Voorwaarts. In 1994 stopte het bestuur van de SVB de competitie. De verenigingen waren het niet eens daarmee en eisten een vergadering. Het bestuur weigerde. De voorzitters van de hoofd klasse verenigingen besloten zelf een vergadering te houden en namen toen enkele beslissingen.
Voorzitter van de SVB
Het zittend bestuur klaagde de voorzitters aan bij de rechter. De zaak ging voor en de rechter stelde de voorzitters in het gelijk, onder voorwaarde dat zij binnen 6 maanden nieuwe verkiezingen moesten houden.
De voorzitters kwamen weer bij een om een bestuur samen te stellen. Ze kozen mij als voorzitter. Wij hebben toen het oud bestuur uitgenodigd voor de overdracht. Wat was dat een grote teleurstelling. Ik had 2 keer eerder in het SVB bestuur gezeten als vertegenwoordiger van de districten onder voorzitterschap van Slim Refos. Ik kende dus de vergaderzaal, maar wat ik aantrof was triest.
Aan de wand hingen vroeger de ingelijste fotos van alle gewezen voorzitters, en die waren er niet meer, ook waren de sanitaire voorzieningen verdwenen. Niemand kon vertellen wat er met alles was gebeurd. Ook het dak lekte. Wij kregen van het oud bestuur twee boeken te weten:
- Stichting ter Bevordering van Voetbal in Suriname
- En futuru cursus van FIFA
De heer Boksteen nam de Futuru cursus voor zijn rekening en ik nam de Stichting ter Bevordering van Voetbal in Suriname voor mijn rekening. Gebleken was echter dat geen van de voorzitters iets wisten van deze twee zaken.
De cursus werd in october georganiseerd. Wij hebben toeneen of twee man gestuurd om de cursus te volgen. Nadat de cursus afgelopoen was ontving het bestuur een compliment van de FIFA.
Intussen was het weer tijd voor de verkiezing. Wij hebben daaraan mee gedaan, en waren goed voorbereid met de Stichting als ervaring. Wij wonnen de verkiezing dan ook grandioos en konden het werk voortzetten.
Ik had goed contact met Alesie uit Curaçao en vroeg aan hen om het vertegenwoordigend elftal van Curaçao te sponseren. Dat deden zij ook en vervolgens hebben wij Trinidad uitgenodigd. Die zijn toen akkoord gegaan. Tot onze teleurstelling zegde Trinidad twee weken voor het tournooi plotseling af. Om het gat op te vullen hebben wij toen Corona als vierde op de lijst geplaatst. Zij waren dat jaar namelijk semi kampioen. Het tournooi was gespeeld en de uitslag was als volgt”
- Suriprofs kampioen
- Suriname
- Curacao
- Corona
Aangezien er veel aan de poten van mijn stoel werd gezaagd heb ik niet meer meegedaan aan de volgende verkiezing.
Er was maar een lijst van de heer Erik Tjong Kie Sim als voorzitter en hij werd gekozen.
Er is heel wat gezegd en ook geschreven over de voorzitters van de verenigingen die gehuldigd waren. Het werk van een bestuur was veel en soms erg lastig. De voorzitter moet dat alles leiden en zorgen dat de zaken goed lopen. Hij doet dat kosteloos, sterker nog, de telefoon en auto kosten moeten zelf betaald worden.
Ook komt het vaak genoeg voor dat je als voorzitter enkel spelers financieel moet bijstaan, maar dat doen ook de overige bestuurs leden.
Zonder alles uit de doeken te doen kan ik meegeven dat het werk veel eisend is. Ik vind het dus een welkome verandering dat het huidige bestuur het initiatief heeft genomen om niet alleen uitblinkende spelers te huldigen, maar ook bestuursleden.
Keep Fit
In 1984 verhuisde ik naar Paramaribo. Daar ben ik lid van geworden van Keep Fit, een senioren vereniging voor leiding gevenden, Doktoren en degenen die de hele dag achter een bureau zitten en weinig beweging hebben. Hier wordt eerst aan gymnastiek gedaan en daarna volley-basket of voetbal. Ik heb tot mijn 70 ste jaardag mee kunnen doen maar aangezien mijn beide heupen versleten waren en geopereerd zijn geworden moest ik stoppen met sporten.
Daisy Hedwig Liong-A-Kong
Daisy Liong A Kong kreeg de Commandeur in de Orde in de Gele Ster, de hoogste onderscheiding, van de Republiek Suriname. Als groot voetballiefhebber is dit een kroon op zijn jarenlange verdiensten.
1 reactie
Gefeliciteerd met zijn hoogste onderscheiding. Die uw vader heeft verkregen.